Steganografia

Nauka/umiejętność komunikowania się w taki sposób, by sam komunikat nie mógłby zostać wykryty. W odróżnieniu do kryptografii próbuje ukryć fakt prowadzenia komunikacji. 

     Pierwsze wzmianki o STEGANOGRAFII odnajdujemy w V w. p.n.e w pismach Herodota.
     Później tę dziedzinę wykorzystywano w Chinach i Egipcie, stosując atrament sympatyczny.
     Podczas II wojny światowej Niemcy wynaleźli, a następnie stosowali technologię mikrokropek, czyli zdjęć o wysokiej rozdzielczości pomniejszonych do wielkości kropki wklejanej do tekstu maszynopisu. 

Klasyfikacja systemów steganograficznych:

• steganografia czysta - siła techniki opiera się na nieznajomości metody przez stronę atakującą. Systemy te nie spełniają zasady Kerckhoffsa, dlatego nie są polecane,

• steganografia z kluczem prywatnym - metoda jest jawna i powszechnie dostępna, przed rozpoczęciem komunikacji strony uwzględniają klucz steganograficzny wykorzystywany w sposób zależny od metody, istnieje jednak problem przekazania klucza w bezpieczny sposób,

• steganografia z kluczem publicznym - podobnie jak w asymetrycznych systemach kryptograficznych używane są dwa klucze - publiczny i prywatny. Klucz publiczny (jawny) wykorzystywany jest przy osadzaniu wiadomości w nośnej, natomiast klucz prywatny przy jej wyodrębnianiu.

Metoda modyfikacji najmniej znaczącego bitu:

     Modyfikacja najmniej znaczącego bitu jest klasycznym przedstawicielem metod zastępujących. Wykorzystuje nadmiarowość w nośnej. Ostatni bit (np. wartości składowych piksela) zastępowany jest bitem (lub bitami) z wiadomości. Metoda ta daje się zastosować dla plików grafiki rastrowej oraz cyfrowo zapisanego dźwięku. Większość komercyjnego oprogramowania korzysta właśnie z niej. Przy wykorzystaniu tej metody bardzo łatwo jest wykryć obecność komunikatu. Proste jest także zniszczenie zapisanego komunikatu (wystarczy np. wyzerować najmniej znaczące bity).